عشق اگر در جلوه آرد پرتو مقدور را

ازگداز دل دهد روغن چراغ طور را

عشق چون گرم طلب سازد سر پرشور را

شعلهٔ افسرده پندارد چراغ طور را

بی نیازی بسکه مشتاق لقای عجز بود

کرد خال روی دست خود سلیمان موررا

از فلک بی ناله کام دل نمی آید به دست

شهد خواهی آتشی زن خانهٔ زنبور را

از شکست دل چه عشرتهاکه برهم خورد و رفت

موی چینی شام جوشاند از سحر فغفور را

آرزومند ترا سیرگلستان آفت است

نکهت گل تیغ باشد صاحب ناسور را

سوختن در هرصفت منظورعشق افتاده است

مشرب پروانه ز آتش نداند نور را

صاف و دردی نیست در خمخانهٔ تحقیق لیک

دار بالا برد شور نشئهٔ منصور را

گردلی داری تو هم خون ساز و صاحب نشئه باش

می شدن مخصوص نبود دانهٔ انگور را

درطریق نفع خودکس نیست محتاج دلیل

بی عصا راه دهن معلوم باشدکور را

خوش نما نبود به پیری عرض انداز شباب

لاف گرمی سرد باشد نکهت کافور را

برامید وصل مشکل نیست قطع زندگی

شوق منزل می کند نزدیک ، راه دور را

نغمه همه درنشئه پیمایی قیامت می کند

موج می تار است بیدل کاسهٔ طنبور را